Greet Mertens

Toen ik geboren werd, was mijn moeder op een haar na dood. Ze had zich helemaal gegeven. Daarmee was de toon gezet. Het werd mijn levensdoel om haar voor verder onheil te sparen.

Als ouders gebukt gaan onder het harde werken, is er dan nog ruimte voor het kind?

Als ik elke dag ga logeren, waar woon ik dan?

Het witte TL licht heeft het van de zon overgenomen.Er rest mij niets anders dan kijken en wachten tot het in me doordringt. Tot er iets voelbaar wordt van wat hier gebeurt. Tot ik misschien iets begrijp van dood zijn en niet dood zijn.

En nu ben ik op weg naar de stad. Om mezelf nieuwe kleding te kopen. Na een dag en nacht voel ik me niet meer zacht, wollig en comfortabel. Iets in mij zegt me dat het me gaat helpen bij het moment dat komen gaat.

Ik zit in de buik van de walvis. Ik ben opgegeten door het monster. Het is hier donker. Maar niet stil.

Pijn is iets wat je alleen draagt. En je draagt het voor de ander, zodat die kan gaan spelen,kan gaan slapen, verder kan met haar leven.

Zorgen voor iemand die zo graag niet verzorgd wilde worden. Maar nu met mij in een ziekenkamer is beland. Wij twee die het woord afhankelijkheid al die tijd voor elkaar hebben verzwegen.