Greet Mertens

Alsof het allemaal normaal is, alsof alleen zijn een soort default-optie is.

Deze week ben ik begonnen met het lezen van de liefdesbrieven die onze ouders naar elkaar schreven vóór hun huwelijk. Dit in het kader van mijn zoektocht naar wie ik ben en waar ik vandaan kom. Ik wil de context in kaart brengen waarin ik geboren ben. Ik wil begrijpen waarom de opofferingsbereidheid zo diep in mijzelf verankerd zit. Ik moet het bij mijn geboorte hebben meegekregen lijkt het.

Jan: Om maar te zeggen: ik kijk uit naar de opstand.

Greet: Over angst en verdriet wordt gezwegen. Wat is het toch dat we vinden dat het er niet bij hoort. Wie heeft ons geleerd om ons te moeten schamen voor onze kwetsbaarheid.

De woorden overgave en onderwerping. In mijn lichaam voel ik dat ik wil dat er een scherpe grens is tussen die twee woorden.

Greet: Ik kan me niet herinneren dat ik ooit de behoefte gevoeld heb om beschermd te worden. Ik denk dat ik de dreiging zelden van buitenaf zag komen.

Jan: Verzet. Ik wens het je toe, heel erg. De giftige slang. Ik denk dat je die nog wel zult verslaan.

Greet: Afgelopen week heb ik het verhaal van Ifigeneia opnieuw gelezen. Het jonge meisje dat door haar vader geofferd wordt omdat hij wil uitvaren naar de oorlog.

Jan: Dankjewel voor je brief en voor de vraag om verder te schrijven. Het doet me goed zo ook een beetje dicht bij jou te zijn.

Greet: Onze briefwisseling is een paar maanden geleden stil komen te liggen nog voordat ze eigenlijk begonnen was. Er gebeurde iets in ons leven wat alle aandacht opeiste.

Greet: Er is in mij een proces op gang gekomen, een zoektocht naar de verhalen die ik aan de wereld wil prijs geven. Over geraakt worden en in actie komen. En over het vinden van de juiste woorden daarvoor. Ik wil dit proces graag met jou delen.

Jan: Het is goed dat we ruimte maken voor het verdriet dat we voelen door de klimaatverandering. Het kan ons dichter bij elkaar brengen. Het kan ons energie geven. Het kan onze kinderen dichter bij het kind brengen dat in ons huist.