Geldermalsen, 19 juni 2020
Dag broertje,
Na het lezen van jouw tekst Oververdriet en de wind heb ik me diep laten raken door de documentaire Als je eens wist, waarin Hilde van Mieghem met een liefdevol gebaar de sluier optilt waaronder het lijden van veel van onze kinderen lange tijd verborgen is gebleven. Wat er komt bloot te liggen is moeilijk om aan te zien. Het geweld, de verwaarlozing , het misbruik. En de diepgaande effecten die deze trauma’s in de kindertijd hebben op het volwassen leven. Niet alleen op het leven van de mensen die het hebben meegemaakt, maar ook op hun omgeving en op de maatschappij als geheel. Want wat zijn we waard als we ongemakkelijke waarheden als deze maar liever onder een steen begraven? Wat zijn de kosten van het niet willen weten? De verliezen van de ontkenning? In mijn werk als therapeut kom ik het steeds weer tegen, de leven vretende angst die mensen elke dag ervaren omdat ze de pijn die in hen verborgen zit niet in de ogen durven kijken. Ik ken het zelf ook. Er is nog zoveel verborgen in mij dat wacht op een liefdevol gebaar van onthulling. Het wacht op een veilig moment, op iemand die er samen met mij naar kan kijken.En dat we dan samen kunnen bibberen, schreeuwen en huilen tot de angst bedaard is. Ik denk dat ik op zoek ben naar onthulling. Doorheen de pijn, het verdriet, de angst, toch de onthulling. En daarom schrijf ik je. Om woorden te leren geven aan hoe ik geraakt word. Waar ik geroerd word. Zoals jouw tekst in mij een brug legt tussen het bange meisje dat in de verhalen van haar kleine broertje de slaap vindt en de stoere jonge vrouw die haar keel openzet tegen het onrecht in de wereld en nu de moeder die anderen helpt om de pijn van het leven te dragen. Zoals ik getroost word door de documentairemaakster die me laat verzachten en huilen bij het zien van wat waar is en niet meer ontkend hoeft te worden. En zoals ik tot leven gebracht word door de kleine Greta, mijn naamgenoot, die me laat zien dat ik geen grote woorden nodig heb om begrepen te worden.Ik word geraakt en geroerd en die beweging in me vraagt om actie. Wat voor actie weet ik nog niet, maar ik ben er wel nieuwsgierig naar.
Ik schrijf je met een vraag. Er is in mij een proces op gang gekomen,een zoektocht naar de verhalen die ik aan de wereld wilprijs geven. Over geraakt worden en in actie komen. En over het vinden van de juiste woorden daarvoor. Ik wil dit proces graag met jou delen. Omdat jij met jouw tekst een begin hebt gemaakt. Omdat je me in beweging hebt gebracht. Ik zou het fijn vinden als we elkaar af en toe schrijven over dit onderwerp. Over geraakt worden en in actie komen en over de kracht van verhalen in deze beweging. En ik zou deze uitwisseling graag willen publiceren op mijn website, als onderdeel van mijn theaterproject. Hoe vind je dat? Ik ben benieuwd.
Liefs,
Greet